Bilgelik Rütbesi Şiiri - Kasım Kobakçı

Sessizlikte, bir kenara çekildim;
Boş sayfalara, bakınıp düşündüm.
Olgunlaştım, zihnimi de eğittim,
Kelime avcısı olup, gezindim.
*
Gençlik çağımda, bir fikre vuruldum,
Kalem tutmadan önce, hayal kurdum.
Vakit daraldı, hem yazdım hem sordum,
Terk etmedi beni, anlatma tutkum.
*
Benim mektep dediğim, o odaydı,
Köşede, ahşap bir masa var idi,
Üzerinde, yığın dergi dururdu,
Seçip seçip, incelerdim sırayla.
*
Masamda, risaleler dahi vardı,
Yazılar hep, çok derin manalıydı,
Üstatlar söylemiş, not almışlardı,
Beni, bu cümleler uyandırmıştı.
*
Yazma şevkiyle, o meydana çıktım,
Sütunlarda, görüşleri tartıştım,
Bu süreçte, yetişti genç çırağım,
Onunla da, hakikati aradım.
*
Geceler boyu da, ışığı yaktım,
Tezimi ilmek ilmek, hep dokudum.
Tenkitten ve yargıdan, hiç korkmadım,
Ben doğru bildiğimi, hep savundum.
*
Usta elli vardı, talebe yirmi,
Yerleri, münazara meclisiydi,
Konuştukları mevzu, felsefeydi,
Yükseldi tefekkür, aştı bendini.
*
Biri yazar, diğeri de düşünür,
Fikir bahçesinde, meyve örülür.
Mürekkep kurusa, eser övülür,
Kazandılar bilgelik rütbesini.