Bilerek Şiiri - Kasım Kobakçı

Kendi masalını yaşar bazıları,
Bazılarınınsa,
Dramdır yaşadığı,
Oysa bilinir elbette bu.

Ve yine de bilinir ki,
Kaçınılmaz bir ikilemdir bu.
Yenilir, dramını yaşayanlar,
Kendi masalını yaşayanlara.

İşte bu ikilemdeyim ben de,
Çünkü sen,
Karışıyorsun kanıma,
Yavaş yavaş.

Zehir gibisin.
Kazanıyorsun hızla,
Ve en kötüsü de,
Panzehirinin olmaması...

Aslında bilirim,
Telafisi yok bu aşkın.
Ama tünelin sonundaki ışığı ararken,
Sarıldım zehirli sarmaşığa.

Umut denizi,
Çünkü aşkım.
Ve ben,
Yalnız yüzen,
Bir balığım.

Ayın dünyaya olan aşkı gibi,
İmkansızdır,
Bir araya gelmemiz.

Ama sen,
Eksik parçamsın benim,
Tamamlanmamış,
Bir bulmaca gibi.

Bilirsin sorun olur,
Su akamadığında,
Veya akacak yer,
Bulmakta zorlandığında.

İşte benim ruhum,
Yolunu bulamayan su gibidir.
Çabaladım,
Yüreğine dokunmak için,
Ulaşmaya çalıştım ruhuna.

Şimdi ise,
Don Kişot gibiyim.

Soruyorum,
Canlı tutmalı mıyım,
Onu rüyalarımda?

Yoksa,
Sanço Panço'yu mu,
Dinlemeliyim?

Lakin benim,
Gücüm yok ki,
Yel değirmenleriyle,
Savaşmaya.

İşte böyle,
Düştüm aşkının tuzağına,
Çaresinin,
Olmadığını bilerek...