Bilemezsin Şiiri - Suleyman Zorman

Bitlis’ten Siirt’e bir uçurum boyu,
Eksi iki derece;
Kıyamet beyazı, mahşer uykusu.
Dağlar ki, göğün mağrur ve paslı kilidi,
Yol ise buzdan bir hıçkırık...
​Radyoda o yanık avaz: "Tu nizanî..."
Bilmezsin, derinden bir yara gibi.
Huzur dediğin bu beyaz kefen,
Hüzünse, senin o içimde dinmeyen fırtınan.
​Aklımda senden gayrı ne varsa sürgün,
Cama vuran karın sesi,
Eriyen buz değil,
Sanki kemiklerinden dökülen bir hasret senfonisi.
​Sen, bu buzlu yolda tek sığınağım,
Sen, bu Kürtçe ezgideki gizli ağrım...
Dağlar hüzne kesmiş, dünya sahipsiz,
Ben ise bir tek sana mecbur,
Sana mülteciyim.