Bilemezdim ki canım anam!

Ne zor şey şu çocukluk
Hiçbir şeyi bilememek ne garip.
Nereden bileydim be anam
Ben üzülünce sen ağlıyorsun sandım.

Meğer bir gözünden Dicle diğerinden Fırat akıyormuş
Ben seni biriki gözyaşı döküyor sandım.
Bilemedim annne
Kimi gün hasta oldum ateşler içindeydim tüm gece
Bilemedim canım anam
Başımda beklerken beynine Vezüv'ün yüreğine Etna'nın korlarını boca ettiğimi.

Kimi zaman düştüm oynarken
Eh biraz canım yandı ama dizimde basit bir sıyrıktı en nihayet
O an senin ciğerini söktüğümü nasıl bileydim be anam.

Anam dedim
Bana sarılmanı çok olağan gördüm.
Ne olacak ana işte... Her anne gibi o da yavrusunu seviyor sandım.
Bu sevgiyi anlatmak için tüm dillerdeki kelimelerin ahraz olacağını
Nasıl düşünebilirdim ki o yıllarda....

Meğer okul yıllarında ve sonrasında okuduğumuz tüm anne şiirleri
Dilsiz bir hatibin nutkuymuş
Anneye dair tek kelime bile anlatmamış yıllarca
Oysa anne anlatılamazmış, bilemedim affet beni anne

Bazen arkadaşlarla zamanı unutup eve geç kaldığımda
Senin vücut kimyanı nasıl bozduğumu
Her saniyeyi sana nasıl sindire sindire zehir ettiğimi
Hatta zamanı durdurduğumu anlayamadım...
Allah Allah... oysa benim için su gibi akıyordu zaman
Meğer akan zaman senin ömründen çaldığım yıllarmış.

Benim elime ufacık bir kıymık battığında
Senin yüreğine sapına kadar bir hançer saplandığını nereden bileydim.

İki seçeneğin var, ortası yok
Ya anneni anlat yada Plüton'dan su getir deseler
Olasılığı yüksek olanı seçerek
Boş kovayı arardım hiç düşünmeden...

Tayfun Mutlu Bahçelievler / İST