Bile Bile Şiiri - Lütfiye Bulhaz Sevinç

Gecenin zılgıtını çekiyorum yine kopkoyu bedeninde
Dumanlar sarıyor odamı, kederin gönlüme sardığı gibi
Kaçırdım gözümün önünden kalkan, son uyku trenini
Bir yol bulup kuşatıyor yine hırçınlığım, kuytularımda

Üzülme, doğrudur kimsenin ardından bakmadığım
Sırtımda taşımayı çoktandır bıraktığım yarım öyküler
Hanedanlar bezmiş, uzaklarımda hep kayıp gölgeler
Ziyan sayıp dökemedim teki için bile son bir damla

Yormadan, sormadan zevk-ü sefasındayım aşkın
Bana hiç sormadı doğan günlerde hüküm sürenler
Doğup batışlarına aldırmadan uyandığım yerler
Soyunduğum ayrılık ve giyindiğim kederli ayna

Çiçeklerden nergis’e, zıkkımlardan en pisine ve sana
Mübarek melanet bir tek üçünüze ezginim, umutsuzca
Hep bana paramla geldiğinizi bile bile onursuzca
Ve götürdüğünüzü bile bile beni yitirdiğim yarınlara…

23/06/2007, Ankara