Bildim Bileli Şiiri - Veysel Şimşek

İki yüzlü kullar dünyası fani,
Daha önce nasılsa bugünde aynı,
Bundan insanlığın büküktür boynu,
Ben kendi kendimi bildim bileli.

Nerde kaldı hani eski dostluklar,
Sazlı sözlü güler yüzlü ıslıklar,
Dosta akan sevda selli musluklar,
Kapandı ben kendimi bildim bileli.

Yola gelmez söz dinlemez hainler,
Meydan kargaların nerde şahinler,
Şeytanla akraba olmuştur cinler,
Ben kendi kendimi bildim bileli.

Bu dünyanın akıl almaz bir kulu,
Kesiyor dostluğa uzayan kolu,
Hain bolu beyi yiğit kör oğlu,
Ben kendi kendimi bildim bileli.

Etten ve kemikten hasetli insan,
Desende anlamaz derdine yan sen,
Adam ol adam gibi yoluna dön sen,
Anlamaz kendimi bildim bileli.

Yeter artık yeter gayrı tükendim,
Şiirde sözümle derine indim,
Herkesi kendim gibi harbidir sandım,
Söz kâretmez kendimi bildim bileli.

Nedir be Veysel'im nedir bu telaş,
Gayret et gayretle dostluğa ulaş,
Kör köre hep dermiş ne dersin be şaş,
Hal gidişat böyle bildim bileli.