Bıktım Şiiri - İbrahim Kaya Bursa

Seni yazmaktan bıktım
Seni coğrafya kitabıma yazdım
Sonra sigara paketlerine
Buğulu camlara, daralan cana
Sonra memleket kokan toprağa

Kelimeleri duygu yaparak seni yazdım ayrılığa
Kitap, kalem, toprak, dal bıktı bu sevdaya
Ben bıktım, can bıktı bu hülyaya

Sonra anladım ki senmiş sessizlik
Ve anladım ki sessizlikmiş sensizlik
Sensizlikte bir yapayalnızlık
Yapayalnızlıkta bir sensizlik! ! !

Ne kadar doldursam da, kandırsam da yılları
Birkaç şiirle, sahte gülücük ve senden hatıraları
Sen anılınca, hatırlanınca her şey yalancı
Meğer bütün şiirler, sevdalar sanaymış
Meğer sen ise en büyük yalancı! ! !

Hey gidi külleri uçuşan aşkın sevgilisi
Söyle neyi yazsın şimdi bu garip bedevi
Adını söyleyişi çölde yağmur duası gibi
Ey bakışlarında büyüleri saklayan sevgili
Bu sensizlik neyin bedeli..!

Yaşadığım yıllar, yıllarımda yaşayanlarım bıktı
Çöllerden bedevi, bedeviden çöller bıktı
Söyleyen diller, duyan kulaklar bıktı
Sensizliği taşıyan bu gönül bıktı

Yokluğun ne büyük tahayyülüm bıktı
Toprak bıktı, dal bıktı, kalem bıktı
Bu sevdayı taşımaktan sırtım
Yaşamaktan can bıktı
Bu canda yaşayan sevdan bıktı

Gözyaşlarımı yağmurlara saklamaktan
Haykırışlarımı rüzgârlara katmaktan
Dağlara sensizliği haykırmaktan
Haykırışların ardına sevda saklamaktan
Bu gönül sende kalmaktan bıktı

Yağmurlar bıktı, dağlar bıktı
Yüzümde çizgiler, saçımda aklar bıktı
Aynalar bıktı, yıllar bıktı
Adını, sensizlik koyan bu gönül
Bu gönülde çekilen acılar bıktı

Sana bakan gözler
Seni ağırlayan rüyalar bıktı
Sana dualar, isyanlar
Sabahsız geceler bıktı
İhtiyarlatan yıllar
Vuslatı olmayan hasret bıktı