Bıktım Şiiri - Seyit Bozkurt

BIKTIM…
Şehrin,
Gürültüsünden, kirliliğinden
Hayatın,
Betonlar arasında esirliğinden
İnsanların,
Taşlaşmış yüreğinden
Aç gözlülüğünden, bencilliğinden
Bir birini,
Sırtından vurma kalleşliğinden
Bıktım…
Dalaşından, kavgasından
Egzoz zehirli, dumanlı havasından
Canı pahasına,
Paranın,
İnsanı esir almasından
Bin bir türlü,
Derdin ömrümü çalmasından
Bıktım…
Dönmek elimde olsa,
Bu limanda çoktan gemiyi yaktım

ÖZLÜYORUM…
Çocukluğumda yaşadığım,
O İlkbaharları,
Her yanı çiçeklerle bezeli
Kırları,
Suları gürül, gürül akan
Pınarları
Kucağına aldığında mis gibi kokan
Kuzuları
Özlüyorum…
Horozların,
Karşılıklı uzun hava çekmesini
Tandırda pişmiş,
Ebegümecinden bükmesini
Akşamları,
Kavak ağacına konmuş serçesini
Seherde,
Gül’e dil döken bülbülün sesini
Özlüyorum…
Dört dağın arasındaki dünyayı
Çocuk olarak yaşadığım,
Birkaç yıldan ibaret rüyayı
Köyün ortasından,
Şırıl, şırıl akan çayı
Özlüyorum…
Dağların eteğinden çiğdem dermeyi
Karaçalı dikenine dizip
Üç-beş çocuk ev, ev gezmeyi
Yağ verenin oğlu, bulgur verenin
Kızı olsun demeyi
Topladığımız yağı, bulguru
Pilav yaptırıp,
Yufkanın üzerine sermeyi
Gülüşerek kardeşçe yemeyi
Özlüyorum…
Çocukluğuma geri dönmeyi
Yaşadığım o mutlu günleri
Bir daha görmeyi
El el’e verip, bir birimizi
Çocukça yürekten sevmeyi
Özlüyorum…