Bıktım(2) Şiiri - Kemal Tekir

Bıktım yalan Dünya,
Senin kahrından,
Bitmeyen çileden,
Acı tasandan.
Bıkım artık kibir,gurur,
Abidesi insanlardan.
İnsanlara hep tepeden,
Bakıp ta horlayanlardan
Bıktım kendini her zaman,
Haklı gören insanlardan,
İnsanların arasına,
Nifak saçıp duranlardan.
Bıktım ben,ardan,
hayadan,
Edepten yoksun insandan,
Bıktım nefsine kul,köle,
Olan riyakar insandan.
Bıktım Dünya da
bitmeyen, kaostanKargaşalardan.
Durmadan yaşanıp duran,
Bozgunlardan,yıkımlardan
Bıktım artık özü, sözü uyuşmayan,insanlardan.
Keseri kendine doğru yontup duran insanlardan
Bıktım sevgisiz saygısız,
Ben cümle riyakarlardan,
Menfaatsiz adım atmayanlardan.
Bıktım söz verip ,tutmayanlardan.
Bıktım ben sömürgen,asalaklardan.
Yoruldum ben hep yalan ,
yanlış anlaşılmaktan,
Bıktım,artık nankörlükte yarışan,eş,sözde dosttan
Yüze gülüp arkadan,
Kuyumu kazanlardan.
Bıktım dostlar ,bıktım inan,
Pireyi deve yapandan,
Herşeyi abartanlardan.
Bıktım artık her konuda,
sürekli,alttan almaktan,
Ne İsa'ya,ne Musa'ya,
Kimseye yaranamadan,
Hep arafta yaşamaktan.
Bıktım kalabalıklarda,
Artık yalnız yaşamaktan.
Kaale alınmamaktan,
Bıktım artık her konuda,
Alttan alan ben olmaktan.
Bıktım yalan,yanlış yere
Olur olmaz,suçlanmaktan,
Günah keçisi olmaktan.
Daral geldi artık inan,
Basıyor bana afakan,
Yerde miyim, gökte miyim,
Bilmiyorum bazen inan, deli miyim,veli miyim ?
Yoksa pir-i fani,garip,
Mecnun biri miyim ki ben?
Tahanmülüm yok artık,
Benim yalan Dünya ya,
Hayat fani,ömür kısa,
Geçirmişim ömrü boşa,
Yaranamadım kimseye,
Yırtınsam da ben hayat ta.
Bitsin artık, bu rüya,
Tadı kaçtı hayatında. Görünüyor,artık yolun,
Sonu,
Belki yakında, ufukta.

Kemal Tekir