Bıkmışım Şiirlerden Şiiri - Ahmet Levent Ay

Bıkmışım şiirlerden, duygularım bile yalan...
Yazıyorum, yazıyorum... Kimi kandırıyorum?
Yılmışım sözcüklerden, fikriyatım hep talan!
Arıyorum, arıyorum... Fakat ne arıyorum?

Beyaz sayfalarla konuşan bir zavallı,
Gördüğüm budur bende, aynada yansıyan bu...
Endamı düzgün gerçi, cümleler şatafatlı,
Fakat “ben”i anlatmaya sahiden yeter mi bu?

Eh, sıkıldım kendimden! Ben, bu muyum gerçekten?
Aynadan bana bakan şu delinin derdi ne?
Bir avuç kor gibiyim; sıkıntıdan, nefretten...
Ben kendime yeterim, şu öfkemin derdi ne?

Sakız oldu kelimeler, konuştukça uzuyor...
Yazdıkça satırlara, kusarım cümleleri,
Bunca buhran içinde, aklım nasıl duruyor?
Bulanık görür oldum, ne cesim nesneleri...

Benim benle hesabım! Ben beni aşamadım!
Ben, bana düşman iken, başkasına gerek yok!
Koca Yunus, sen başardın. Ben onu yapamadım.
İçimdeki “ben” küsmüş, gayrıya hiç gerek yok!