Bican Şiiri - Ümit Seyhan

Ölümün yüzü gibi
Soguk artık sevmelerim.
Kış güneşi misali
Hastalıklı, yorgun ve ürkek ellerim.

Ah Bican
Ne adlar koydum sana
Ne kadar çok geçtin avuntularımdan
Hüzün, keder, ayrılık,
Neşe mutluluk, aşk
Hepsini toplasam bir sen ederdin

Bir şey vardı tahammülü zor
Bir kıpırtı gibi yürekte
Bir ipti sanki tutunması mutlak
Yarınlara sarılmaya değer

Umud dediler gecenin yüzünde
İrinli bir sivilce gibi duran aya
Umud dediler Bican zambaklara
Bahar da açmasıyla solması bir

Ah Bican
Burnumun direğini sızlatan
Ne varsa boyanmış, bitmiş, asılmıştı
Rönesans’tan kalma tablolarda
Kuzey ülkelerinin rutubetli duvarlarına

Her gün küskünlüklerimi
Sayarak koyduğum çeyiz bohçalarına
Seni iğnelemişim Bican
Ki saklamışım
Ta ki sen gelinceye kadar

Yar gelinceye,
En imkansız rüyalarda kapışmışım ilk
İlk kez orada başlamış bu çaba
Unutmak var ya Bican
“ Unutma”
Ani şöyle farketmeden kaybolduğunu
Telaşlı bir anda

Bazen anlatmak istediklerin olur
Pencere önünde tomurcuğa durmuştur leylaklar
Şehrin aksesuarı cıvıltısını kaybeden kuşlar
Sessizlik kirletmiştir üstünde süslü köprüleri olan
Yeşilden yeşil suyu
Hani zorlasan da boğazından geçmez ya
Tüm pişmanlıkların tohumu yüreğindedir hani
Öyle bir şey iste Bican
Vazgeçmişliğin ağır tevazusu

Ümit Seyhan