Bibexşîne! Şiiri - Feridun Urfa

Bibexşîne!

soğuk ve yalnızlık kıskandıran bir şehrin köhne bir barakasından
sentetik zamanlara tuz doğrayan çocuklar biliyorum bu şehirde
hepsinin bir diğerinden daha büyük umutları olan.
acılarını sahiplenmiş
acılarına alışmış
acılarının göğsüne başını koymuş çocuklar.

varoş bir med-cezirin kıyıya vurmuş hali gibi duruyorlar kirli sakalarıyla
şiiri sevdayı ve kavgayı katık ediyolar

bir kadını seviyorlar
ölüyorlar
bir kavgayı seviyorlar
ölüyorlar
bir şiire sığınıyorlar
ölüyorlar

Zamansız mevsimlerin kuraklığını yaşıyorlar çorak bedenlerinde
dudakları çatlıyor ruhları çatlıyor ama inançları dimdik duruyor
soluksuz okuyan bir dengbêjîn sesinde kayboluyorlar
bazen olur olmaz yerde kendini fark ettiren bir sevinç ünlemi oluyorlar
bazen bir eli kanlı bir eli kanlı bir eli kanlı bir deli kanlı

Renklerini kaybetmiş şehirler gibi bakıyorlar
gözlerinde okyanus derinliği
gözlerinde ürkek öğrenci telaşı
gözlerinde anne hasreti
gözlerinde en arka sırada ölü bir çocuk parmağı

Beton dökülmüş
diri diri gömülmüş
bir kadın cenazesi taşıyorlar omuzlarında
dillerinde yıpranmış bir marşın bakire nakaratı

Feridun

Savaşanlarda var bu havalarda..

Aralıkikibinon