Bi – Vefa Şiiri - Muhsin Özalp

Yanarım bi-sefa aşkına.
Sözde toprak, özde insan; bi-vefa aşkına.
İhânet şeref oldu, hâin padişah.
Sadıklar sersefil, sorgulanır neslişah.

Kolumda kelepçe, yüzümde kasvet!
Kara bulut gibi çöker içime hasret.
Özgürlükle adâlet araçsa eğer,
Hayat:
Islak, yapışkan, leş gibi ağır.
Pis, sinsi, gaddar, sağır mı sağır!

Vuramaz insanı düşman,
Vursa da koymaz! ..
Amma,
Ahhh! şu harfler, şu heceler!
Celladın elinde sallanır, satır satır.
Satır harfler!
Zindana yolcu taşır, katar katar.
Katır harfler!

Söyleyin a dostlar!
Bu yolculuk nereye, bu şiddet niçin?
Her yerde figan, her yerde çığlık!
Çiğ basitlik, adi sığlık!
Elveda sana güzelim sağlık.

Bakıyorum, herkesle eşit gibiyim.
Yaşıyorum, sofrada çeşit gibiyim.
Söyleyin Allah aşkına ben neyim, kimim?
Tam sayı mı, kesir miyim?
Hâin şiir, nesir miyim?
Bu ülkede esir miyim?

Söylesenizeee!
Bu ülkede esir miyim?
Ayağımı pranga, boynumu zincir vurur!
Dilimde kördüğüm, beynimde cellat durur!

Oysa ben bir dil bilirim / ana dilimi.
Kahramanlar diyarı, herkes bilir ilimi.
Yeter!
Gelmeyin üstüme kurşun harfler!
Uşak heceler!

Yeter gayrı!
Parçalar, eritirim sizi yanan bağrımda!
Yalancı harfler,
Talancı harfler,
Hâin heceler!