Bi' çiçek, bi' çocuk...

Bi' çiçek kokladım. Burnum sızladı.
Topraktan çıkalı yirmi altı yıl olmuştu.
Ama halâ taptaze ve dimdik duruyordu.
Başdöndürücü kokuyordu.
Gülümsedim...

Önce biraz suladım, toprağını değiştirdim.
Güneşe çıkarttım -çiçekçi kıvraklığıyla-...
'Bana hiç kimse senin gibi bakmadı' der gibiydi...
Nefis gözüküyordu.
Sevindim...

Ben ona özel bakım yapıyordum, o hoş kokusuyla beni mest ediyordu.
Deniz suyu, Bitez kumu, deli sevişmeler döküyorduk birbirimize.
Benim dokunuşlarım yumuşacıktı, onun yaprakları el acıtmıyordu.
Bir çocuk, bir çiçek elele yürüyordu.
Umutlandım...

Sonra kendimden bağımsız rüzgarlar çıkarttım.
Estim, gürledim, üstüne yağdım.
Boynunu büktü, bakmadım...
Ben üzülmeyeyim diye solmadı.
Takmadım...

Kendime has, avare zamanlar ayarladım.
Çiçeğimin suyunu, toprağını, güneşini düşünmedi; hatırlamadım.
Bir vurdumduymaz düşe daldım, dedim 'çiçek kalsın'
Vazgeçtim onu koklamaktan, ona dokunmaktan.
Şaşırdım..

Sonra o Tanrısal şey oldu!
Bir mucize!

Geri döndüm eskisi gibi olsun diye.
Bu sefer ilkinden çok daha iyi bakacaktım çiçeğime.
Ama o bana küstü! -ki bilirsin fena halde küser çiçekler-
Bu sefer o istemedi beni...
Ağladım...

Delikanlılığa sığsaydı yalvaracaktım.
Halbuki ben daha çocuğum, yapabilirdim; yapmadım.
Gideni özlemeyeli, özlenecek kadar uzun zaman olmuş.
Şimdi bi' odada bi' başıma bi'şey bekliyorum çiçeğimden.
Aptallaştım...

Bi' çiçek sevdim... Adı Çiğdem...