Babamın en özden arkadaşlarından biriydi Nihat Tolonay. Kardeş gibiydiler. Gençliklerinde birlikte az ceviz kırmamışlardı…
Felek onları birbirinden ayırmıştı ama sonunda. Biri Gaziantep’te kalmış, öbürünü taa İstanbul’lara savurmuştu hayat rüzgârı. Ama yine de birbirlerine en az o gençlik yıllarındaki kadar bağlı kaldılar yaşamları boyunca ikisi de.
Ailece Gaziantep’e geldikleri her yaz tatilinde, Nihat amcam, ablası Fesiha öğretmenlerde kalmazdı da bizi seçerdi. Bu da bize gurur verirdi elbette.
Nihat amcayı cimri sanırdı tanıyanlar. Oysa cimri değil tutumluydu, akıllıydı. Örneğin bir jiletle yirmi kez tıraş olmak mümkünken, o neden bir ikincisine para versindi ki? ..
Nasıl başarırdı bunu? Çocuk yaşımın merakıyla tıraş boyunca izlerdim kendisini. Eski jiletini çıkartır, bunun iki yüzünü bir cama ya da aynaya süre süre perdahlardı. Jilet de böylece ilk günkü gibi keskin hale gelirdi. Usturalar da öyle keskinleştirilmiyor muydu?
Bir örnek daha: Nihat amcam hamallığı sevmezdi. Hediye vermeyi de severdi ayrıca Gaziantep’e, Kilis’e gelirken. Eşine, dostuna kutu kutu dağıtmak için şekerlemeler hazırlardı. Hacı Bekir damgasını taşımalıydı onun getirdiği şekerler. Yoksa İstanbul anmalığı olduğu nerde kalacak? .
Küçük bir hile yapardı bu ara. İstanbul’dan gelirken boş Hacı Bekir Şekerlemeleri kutusu getirirdi. Bunların içine Gaziantep’ten aldığı lokumları, badem şekerlerini, türlü şekerlemeleri yerleştirirdi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta