Bez Bebek Şiiri - Selma Ateşin

Ölüm,ağır ellerin;
ya bir çocuk,nasıl kaldırır?
Gecenin yüreği sağır,
çılgınlık tonajında,
yüklü bir kahır...

gece sessizliğin,
bir de dipsizliğin en son durağı,
mekanize sesler sarmalı doğa,
gökte mekanize ışık demeti,
ellerinde bezden bebekleriyle,
gözbebeklerimize gömülü cesetleri...

Oysa;
sırça saraylar da var bebek,
senin körpe yüreciğin düşerken toprağa,
başka aşklar da var,
yürek yoksunu...

ölüm ellerin ağır,
sizler,yaraları körpe fidanın,
kuşatmada çepeçevre karanlık
sarmalında boğazlanmış çocuklar
ve dirilemeden günün batağında,
kelepçeye tutsak bir sanık.

Gün bulanık dizede
taşan milyoncasına kalabalık,
ellerimde gecenin rengi yüklü,
bir çocuk uyanıyor
çığlık tonunda...

Ölüm ellerin ağır,
vur balyozunu bir lokma cana,
gözyaşı selinde belki
salınır olur anacıkların
dönüşümsüz ağıtları.

Seziyorum;
yine dize getiremez
seni
bu sevda...