Beyoğlu Kızı Şiiri - Nevriye Hamitoğlu

Kulağında sıra sıra küpeler,
Burnunda taşlı hızma,
Yuvarlanır küfürlü ağzında,
Gümüş bir top dilinde.
Baş parmağında yüzükler,
Kırmızı ojeler, uzun tırnaklarında,
Yıkanır mı tırnak altındaki kirler?
Söylesene Beyoğlu kızı?
Oradan buradan kesilmiş,
Püsküllü saçları,
Jöleli diken diken,
Yıkamazsan koskoca bir ay,
Aman bitlenirsin Beyoğlu kızı!
Ayağında yırtık bulucin,
Parçalamış sanki bir köpek,
Zannetmiş de butlu bir kemik
Kim seni böyle beğenir?
Söyle Beyoğlu kızı?
Dar gelmiş üzerine, tişörtü kısa,
Sanırsın çekmiş yıkanınca,
Aldırmadan yağlı göbeğine,
Taktırmış halka “pearcing”
Unutmuş dilini,
“Pardon” ve derken “merci”,
Sen kimsin ki Beyoğlu kızı?
Ağzında pembe sakız,
Konuşur sevmediğine saygısız,
Kirletir İstiklal caddesini,
Yürürken tüttürdüğü sigara.
Cepte baba parası, renkli telefonları,
Sorumluluk nerde kalmış?
Bilmez ekmeğin fiyatını.
Geçici sevdalar yaşar,
Şeytan maşası internette,
Zaman dalga geçer seninle,
Hey! Sana söylüyorum, Beyoğlu kızı!