Beyitler Şiiri - Mehmet Cıngır

Artık ne sevgi ister ne de sevgili,gönül,
Açsın her seher kabrimde nergis veyahut gül.

Ötsün başucumda sabahlara kadar bülbül,
Kabrimde Fatiha okusun kızım Gonca Gül.

Yaşasan da nice çok seneler asır gibi,
Kaybolacaksın aniden bir gün sır gibi.

Sebep olabilir belki üç beş parça kömür,
Bitiverir bir gün bitmez sandığın bu ömür.

Uçarsın;bin yıl sürer zannettiğin bu uçuş,
Düşer bir gün toprağa o altın kanatlı kuş.

Uyanıverirsin bir gün o tatlı uykudan,
Kabir, ya bir cennet bahçesi yahut bir zindan.

Bunca felaket geldi başına uyanmadın,
Sevdiğin uğruna bir kere bile yanmadın.

Aka aka durulur bütün bulanık sular,
Yaş ilerledikçe olgunlaşır hep duygular.

Büyük insanın dilinden küçük söz mü çıkar,
Cahil, küçük insanın sözünden öz mü çıkar.

Ah, kapandı bir bir tarihteki o perdeler!
Atalarım Fatihler,Yavuzlar…şimdi nerdeler?

Çevir tarihi, bırak da şimdi kaldırımı,
Gör K’sova’da Murat,Niğbolu’da Yıldırım’ı.

Dünya hırsı,kıskançlık,öfke,kibir:Dört köpek;
Arsızca gelirler üstümüze öbek öbek.