Beyazlığın Şiiri - Halil İbrahim Gemici

İnsan tuhaf olur bazı anlar,
Zaman zaman çatılır kaşlar,
Nehir olur akar ahlar vahlar,
Gözlerimden de süzülsün yaşlar...

Ne vakit ki, uzansam sonsuz karanlığımda,
Uyumak için gevşemeye hazırlanıyordum da,
Aklıma girip de çıkmayışın var ya,
Bir tuhaftım sevgi seli arasında...

Sevgim sığmazdı bu küçük kalbe,
Sarılmak farz oldu gecenin derinliğinde,
Artık kanıksanmış bu hal tüm kişiliğimle,
Dökülecek illa, bu tutku tüm temaslı çevreye...

Çaresizlik öyle anlarda insanı bulur ki,
Kıvransam da, sana olan tutkum ebedi,
Ben seni anlarım bebeğim, sen de anla beni,
Bu ruh halinin yok ki, somut bir silüeti...

O halde bitmez olur, aşk dolu geceler,
Aşk dolu dediysem, belki sade tahayyüller,
Bel altı vurmasan daha güzelleşir hayaller,
Yasakladığın örümceğimden sana buz gibi sevgiler...