Kayın ağaçlarıyla uyanıyorum bugünlerde
ve buzdan bir aynanın önünde,
alnıma dökülmüş buğday saçları tarıyorum.
Soluğumla karışarak
köpürüyor süt.
erken saatte kolay köpürüyor.
Ve nede camı buğulatsam,
yine senin bir çocuk parmağıyla resmedilmiş
adın çıkıyor: Masumiyet.
onca uzun zamanın ardından.
Bugünlerde acı vermiyor
unutabilmem
ve anımsamak zorunda kalmam.
Seviyorum. Beyazbir kor gibi tutuşarak
seviyorum ve teşekkür ediyorum İngiliz selamlarıyla.
Bunu yapmayı uçarken öğrendim.
Bugünlerde martıları düşünüyorum,
onlara bir aşağı,
bir yukarı kanat açarak,
bembeyaz bir ülkeye uçtum.
Ufukta benim efsane kıtamın,
oralarda beni, üstümde
bir kefenle terk etmiş
kıtamın görkemli çöküşünü
algılıyorum.
Ben yaşıyorum,
uzaklardan onun kuğu şarkılarını dinliyorum!
(Çeviren: Ahmet Cemal)
Ingeborg BachmannKayıt Tarihi : 6.7.2003 17:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ve ben de ona derdim ki 'hakkaten acı vermiyorsa artık unutmak ve anımsamak zorunda kalmak,kuğu ve ezgi müsrifliğine girmemeli insan..'
bak şimdi..ne dedim..:)
yaşasaydın anlardın beni ve muhakkak şöyle derdin;
'hadi ordan hadi.....tüm arka bahçelerini gördüm ben.'
:)
TÜM YORUMLAR (1)