Beyazın Üstünde Yol Alan Kara Tren

Aldım kalemi elime bu sabah yine
Döktüm satırlarımı beyazın üstüne kara bir yazı ile
Her satırın sonuna sevgimi işledim
Beyaz yaprağa kara kalemim ile
Kara tren geçti gözümden o sıra
Esti savurdu
Dumanı sardı yüzümü kara kara
Dumanı göklere uçtu
Beyaz bulutlar karaya döndü
Yağmur oldu düştü gözlerime
Yanaklarımdan süzüldü
Ve düştü yeryüzüne
Bir damlacığında gördüm seni
Gülümser gibiydin belki de biraz ağlamaklı
Özlemişsin beni çok biliyorum hissediyorum
Yaşlarını yanağıma değirmeni
Hıçkıra hıçkıra ağlamayı
Sarılınca sana sımsıkı
Henüz hissettim özlemi
Özledim seni çok
Ve geliyorum
Beklide kalemin ucundan dökülen kara trenle geliyorum
Beyazın üstünde yol alır gibi
Satırlarımın sonunda
Karanlık tünelde bir ışık gibi görüyorum seni
Ve seni seviyorum
Senin olmadığın yerde hayat yokmuş meğer
Bunu henüz anlıyorum

YAZAR SEMİH BAYBORA
TARİH 08\11\2010