İnsan nasıl örmüşse kendi ağını
Oraya düşerek koparır bağını
Hatırla yadırgamadan, ağlamadan
Zamanla unuttuysan günahlarını.
Nasıl savaşıyorsa yaşamla ölüm
Nefes, nefese kalınır iki büklüm
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta