Beyaz Nokta Şiiri - Umut Can Temiz

Kapılar, pencereler, perdeler…
Dirseğimin altında ezilmiş bir şeyler;
Sert, yumuşak;
Varlığı o kadar yoğun ki, hissi aynı boşluk gibi.
Deri belki de plastik…
Dirseğimin altında ezilen bir şeyler var.
Avcumu acıtan, kızartan…
Saç tellerim kadar yoğun,
Aslı bir o kadar hafif.

Bu dört duvarın aşık olduğu bir şeyler olmalı.
Gözlerimi alamayacak kadar göremediğim.
Anlamıyorum.
Anlamıyorum.
Anlamıyorum!!!

Sonra bu kapılar, bu pencereler, bu perdeler
Birileri bunlara aşık olmalı,
Aşık olacakları kadar görebildikleri...
O kadar görünür olmalı ki,
Görememeliyim.
Görmediğimi bilmesinler.
Beni terk etsinler.

Kapılar, pencereler, perdeler…
Dirseğimin altında bir şeyleri parçalayıp duracağım.
Avucumu kızartan, acıtan…
Kafamdaki yerleri kurumuş saçlarım kadar yoğun,
Aslı bir o kadar hafif…

Beni bu dört duvarla bırakın.
Gördüklerim,
Görmediklerim,
Benim olsunlar.
Kapılarınızı, pencerelerinizi, perdelerinizi alın.
Açın hepsini, göremediklerimi görün.
Beni terk edin!
Duvarlarım, döşemelerim, çenem avucumun içinde, kafamda bir el parmaklarıyla…
Beni…
Sizler beni bilmeyin,
Beni o kadar çok görün ki, göremeyin.

Sizler, gördüğüm kadarıyla “varsınız”.
Tanrılarınız kadar değilimdir,
Ben de göremediğiniz kadar varım.
Sizler,
Göründüğünüz kadar varsınız.