Beyaz Kökler Şiiri - Paşa Çeten

Alevler ortasında sararmışken gece
Şimşek tellerinfden çıkan kıvılcımlar
Ilıyan şafağın zirvesinde mahkum şimdi
Gün kilitli iken,anahtarı kayıp iken.
Şifreyi çözüyor yepyeni bir nehir.

Adelet hüküm giymiş,kan demlıyor dünyadan
Gögün avizesinde boğulmak üzere soluklar
Yıldızların dar ağacından sallanıp inerken
Uzaklığım dal ve yaprak mesafesinde

Karanlığın kulaklarına söyleniyorum ben
Her devri bitiren bir gün vardır
Bütün zamanları deviren deprem gibi
Işığın kalbini emmiş beyaz kökler

Kanayan varlıktan ateşi sökmüşüm
Gökyüzü kanat sesinden beyaza donandı
Bülbülün sesine yağmur dolarken
Hüzünden ayrılmış sevinçleri tutuyorum

İçimi,dışımı zafer kaplıyor
Çocukken sükudun söylediği sözler
Bir çimen gibi beynimden fışkırıyor
Gökten yere inmiş büyük şenlik

Bir karanfil açtı ki tepemizde cennet kokulu
azap veren gecenin ardından
Gündüzü zindana koydu gözlerim
Korkularım şelalede oynaşırken

Maviliği alınmış altın başaklar seyrederken bizi
Kopmuş benden,yuvarlanıyor kara sevdalı an
Ölümsüz şehre göç ettiğimizde ikimiz canan
Bizi bekleyen gün azat oluyor
Ayna tutuyor babamın iskeleti