Beyaz Kağıtların Kara Kalemi

Kâğıtları, beyazı ve hayatı gördüm...
Seni, hayatını ve kendi yüzümü.
Görür görmezliğimi...

Anlayamamanı,
Dilendiğimi,
Yalvardığımı,
Kaçtığımı, kovaladığımı...

Birçok şeyi kirli bırakan insanların,
Beyaza düşkünlüğünü...
İstemedim onun için beyazı..
Bir kirlenişi vardır elbet...
Ben istemedim bir kâğıttan daha çok...

Bir ırmak rüyasına akışan coşkularını,
Seni gördüğüm yerde, sevmeyi gördüm...
Kirletilen bir kâğıdı düşündüm
Ve seni düşündüm...
Hayata ölesiye sövdüm...

Sancılarımda,
İçimde kirlenen o beyaz adına;
Bir koyu kan rengine kaçan tutkularını...

Söyle gördün değil mi,
Kirlenen ve kirletileni...
Bir kez olsun, beyaz renk aldatmasın
Benliğini ve bilincini…
Söyle hangi hayatı böyle yorgun
Ve kör buldun...

Gördüğüm düşümdü,
Yalanlarındı,
Hayatıma karaların kalem aymazlığını savuran...
Ben bir onu gördüm,
Bir seni...

Tutuşan sesimde,
İhanetine inat beni sevişini...
Peki, göremediysen
Gerçek olanı...
Susmalıyım gördüğüme,
Çıldırarak...
Kanamasından hiç korkmamalıyım, içimin...

Ben birde o meydan içinde,
Küfürlerle boğuluşumu gördüm...
Hava, sisli bir perde indiriyordu gökyüzünden...
Arabaları ve insanları indiriyordu acılarım sesime...

Sen bir kez görmedin,
Koynuna girdiğin o adamın,
Yalanların ve o yabancının,
Beyaz tutkusunu...

Bilici bir insan,
Seni, bedenini,
Daha kötüsü benliğini bilerek susacaktır...

Renklerin sarhoşluğuna bırakarak
Bedenini okuyarak, susarak…
Bilincin ihanetle yaşamayı tabii kılacaktır
Sinecek tüm kiri pası üzerine
Benliğine, onuruna, gözlerine…
Ah o gözlerin.
Ne olur bunları da gör...