Beyaz Geceler Şiiri - Cengizhan Uzuner

Satırların boşluğunu hicranla dolduruyorum,
Çilek bahçeleri arasında uzanmışım masivayı izliyorum.
Karanlığın ve yalnızlığın şefkati sarıyor bedenimi,
Tutkularım en ızdıraplı prangalarımı dağlıyor.

Ey çehremi aklımı ve benliğimi yakan yitik
Bulunmaz mısın ve ben gibi bir Veysel’e verilmez misin emanet?
Kuru baharlara bir damla göz yaşı olmaz mısın?
Sana meftun bu ciğerlere bir katre can olmaz mısın?

Seni beklerken saniyeler sonsuza maya çalıyor
Kaldırmıyor kalbimin boş mecraları adını,
Susuzluk vuruyor vicdanımı
Yinede kafamı çeviremiyorum sol yanıma

Okyanusları aşıp gurbete saplanıyor keşkeler,
Vav olup geliyor her helalleşmeler
Beyaz geceler de üşüyorum pembe günahlardan
Soğuk diyardan gelen bir korku bulutu vuruyor Ankara’yı

Kudretten düşen yaşama sevincim, sekeratta seni bekler
Kabir azabıdır bu yokluk,ve yokluktan gelen bu adem
Her dem nazdadır beni bekleten,beklendiğini bilmekten sebep
Edası bağlar en somut gerçekleri bilinmezliklere

Külfet olur her ülfet, senin varlık sahanda
Vahşete kapılır en şevkatperest dimağlar huzurun da
Sana kopup gelen bu ahu zarlar’ın sonu ,dar-ül kalb de biter
Mevsimler yetişemese de ölmelerime ,adın dirilmeme yeter

Tarifler sana ulaşmıyor,adresler arasında kayboluyorum,
Sesini duymaya ömrüm yetmiyor,çığlıklarda boğuluyorum.
Sakladılar beni derin hülyalara,uyanmaya mecalim yok,
Gömdüler bahtımı yazıklara,yaşamaya dermanım yok.

Beyazlara sarıyorum gençliğimi ve esef kokan mazimi
Vaveyla ile gömüyorum bütün hayırlarımı,
Şekvalar diyarından topladığım umutlarla geliyorum,
bir kere daha huzuruna

Kül kokulu şehrimi güller sarıyor artık,
Sıcacık bir şefkat yağıyor gökyüzünden.
Matemler hiçliklere karışıyor, ümitler yeşeriyor arka bahçemde
Kabirlerim çatırdıyor neşv-ü neva buluyor dallarım

Umut hıçkırıkları püryan olup yakıyor beni
Bir tebessüm kaldı geriye,beni yeniden ben yapmaya
Gayretimi koydum dişlerimin arasına
Bir umut o kuyuya bakıp Ali’yi görmeni bekliyorum