Beyaz Duvarıma Vuran O Beyaz Işığın

Oynadığımız bu oyun muydu oyun
yoksa biz miydik o tozlu sahne
insanların alkışlarına aldırmadan
yüreğimizi hep hayaletleştirendik o gize...
O büyük
O siyah
O göz boyayıcı
perdenin her açılışında
beyaz duvarımızda durmadan beliren
o selületin gizini
o siyah_beyaz ışıldayan fenerin ışığına hapsetmiştik kalplerimizin sızısını...
İnsanlar bizi bize anlatıyordu o uğultuda
beni sana yorumladıklarında
gizli bir kalabalık hep şaşkınlıkla bakıyordu sana,
nicedir yüzüme bakıp orada ki ormanda kaybolman gibi...
Hatırladın mı şimdi
beyaz duvarımızdaki o mavi düş pelerinli sevgiliyi
o olmayan bir kadınınn çocuğuydu
bende...
Pek çok zaman ölen bir kadının çocuğuydu
bende...
Kimsenin hiç bir şey söyleyemeyeceği o anda
bir nehirdi o,
yolunu benlen bulan bir sızı...
Seninle aramıza sıkışan
bu tozlu sahne,
o beyaz duvar,
ve sürekli bakışlar
düşünceme sıkışan farklılıklı filozoflar gibi var olan bu gerçeği reddediyordu
ve başka bir gerçeklik boyutunda olmalı diyordu
Beyaz duvarıma vuran o beyaz ışığın gibi...