Beyaz Düşler Şiiri - Poyraz Can

Sen;
Karanlıkların gölgelediği şehirlerin içinde, lekesiz bir sayfaydın.
Bir yaralı kalbin üstüne örtülmüş tül gibi,
dokunsam inciteceğimden korktuğum bir sesti varlığın.
Ellerime düşmeyen kar tanelerinin masumiyetiydin.
İçimdeki bütün kirli ırmakların aktığı yerde sen saf bir kaynak gibi çıkıvermiştin karşıma.

Sana baktığımda içimdeki taş odalara güneş doğardı.
Dilim konuşmak ister, ama her hece boğazımda düğümlenirdi.
Sözcüklerim utancın kıyısında susardı.
O suskunlukta yalnızlığımı değil, bütün çağların yükünü taşıdığımı hissederdim.
Seninle yan yana durmak, bir uçurum kenarında dengede kalmak gibiydi;
Hem korkutucu, hem büyüleyici.

Sen sevince , gökyüzü maviliğini bana ödünç verirdi.
İçimdeki evlerin pencereleri birden açılır, rüzgâr perdeleri umutla savururdu.
O an anlardım ki sen, yaraların üstünü örten bir merhem değil; bizzat yarayı anlamlı kılan derinliktin.
Ama yine de korkardım… Çünkü böyle saf bir ışığı taşımak, Fırtınaların içine yürümek gibiydi.

Gözlerin ufkun en berrak yeriydi; ne kadar bakarsam bakayım orada kayboluyordum.
Sen konuştuğunda, kelimelerin birer kuş gibi çıkıp göğsüme konardı.
Her harfi taşırdım avuçlarımda, ama bir türlü seni anlatamazdım.
Konuşmak, yaşamaktan ağırdı; her kelime yarıda kalıyor, her cümle nefessiz kalıyordu.

Seninle her dokunuşum, bir yıkım ve yeniden doğuş gibi; bir fırtınadan sonra açan güneş gibi.
Senin giydiğin beyazlar, karanlık bir gökyüzüne düşen ilk kar taneleri gibi; hem masum, hem serinleticiydi.
Ben o beyazlığın içinde kaybolur, varlığını kaybetmekten korkardım; ama her kayboluş bir kez daha seni sevmemi sağlardı.

Sen gözlerini kapattığında, bütün şehir susar, rüzgâr durmuş gibi olurdu.
Poyraz yeli sanki senin nefesini beklerdi. Ve ben, sadece izlerdim; ellerim boş, ama kalbim dolu.
Yıldızlar hep senin saçlarına düşerdi; ve hepsi senin gözlerinden alırıdı ışığını.
Ben o anlarda, zamanın kendisiyle yarıştığını hissederdim.
Bütün hikâyeler yarım kalmış gibi, bütün masallar eksik; sadece seninle tamamlanmış gibi. Ve
Bir gün bütün çiçekler solacak, bütün şehirler harap olacak, bütün hikâyeler unutulacak…
Ama senin bende bıraktığın beyazlık, zamanın bile silemeyeceği tek iz olarak kalacak.

06.10.2025 / Poyraz Can