Beyaz Bir Kurdele İle Yorgun Kalbin

Beyaz bir kurdele ile yorgun kalbin,
Yoksulluk içinde Ensar ve Muhacir tarafından paylaşıldı,
Eski medine evleri kokar şimdi,
Kusmak için çok fazla bolluğun ortasında.

Sanki hayatın damarlarında tıkanmış gibi,
Kocaman bir kışla kaplı dağlar gibi,
Tünelden sırtın bükülü akıyorsun,
Bebeklerin açılmamış gözlerinden.

Anlamsız gülüşlerinden öpüyorsun,
Kaba heykellerin yelesine bir öpücük gibi,
Yüreğin çul kilimler içinde yer sofraları,
Gökyüzünde gökler, harman nefesi.

Helal lokma gibi mahsulün üzerine dizilmeden,
Uryan bebeklerinin nasırlı avuçlarında orak,
Demirsiz yüzlerinde pürüzsüz toprak,
Pak nefeslerde, dürcük çorbalarında.

Biz köy gibi nezih, hep güzeli düşlerken,
Bin bir çile ile düğümleri kaynatmak,
Hevesi tandıra bağlı olan Nene,
Tütüne sarılan atalar.

Tenekesiz bir kapta bayat somun gibi yüreğin,
Tığları tesbih gibi işleyenler,
Teyzelerin dilinde saçma ezgiler,
Kıdemli her zaman saflıkta ısrar eder.

Yağmurunu bekleyen toprak gibi,
Çünkü Anadolu samimiyetsiz tutunamaz,
Ve pehlivana ayakta bakma,
Naylon bir kürenin içinde ruhsuz duramaz.

Sallanan gözlerinde acı salınır,
Çocuklara bakan iki bilye gibi,
Acımasızca yuvarlanıyor kalbine,
Hafızan kendini kaybetmek istiyor.

Etrafın hep o tel örgülerle çevrili,
Çocukluk hayallerinin başrolünde,
Dışarda cennet, içte cehennem,
Çok fazla, çok havalı, çok fazla yangın,
Ulaşılmaz bir konaklama parkıydın.