Beyaz bir bayrak dikip sahile kaderimi ...

Kıyı kıyı ilerliyoruz
çıplak ayaklarımız geri geri gidiyor
denizin yüzünün güzelliği bir yana
endamıyla serin teniyle
davetkar bakışlarıya gel diyor sanki
dalgalar kucaklamak isterken bizi
parmaklarımızla oynaşıyor ak köpükler

güneşli bir yaz günü

çekip perdeyi güneşi perdeliyorum
ışık gözüme giriyor
gözümü alıyor seni göremiyorum
geçmişten kalan alevleri közlenmiş kül kül
bir anı ki
içimi yakıyor halan

oturup pencerenin önünde o günü anıyorum yine

gamzelerin gülüşüne çelme takıyor
gülüyor musun ağlıyor musun belli değil
anlamıyorum
tepemizde bulutlar beliriyor
bak diyorsun
bak
şu bulut ne kadar da sana benziyor
hınzırca
içimi kanatırcasına
acıtan kahkahalarınla
gözlerimin içine bakarak

sinsi gülüşünü pamuk ellerinin
narin parmakları bile kapatamıyor
gözlerin değil de sanki ağzın ağlamaklı

sonra aniden elimi bırakıp kaçıyorsun
sen kaçarken ben kovalıyorum
yaralı ayağımı sürükleyerek
bir gelip bir giden
sevincin okulu kıran bir mekteplinin sevinci gibi taşkın

oysa sen iki çocuklu bir annesin
yarın ameliyat günün yarın seni hastaneye götürüp yatıracağım
ameliyatını ben yapacağım

bütün renklerini tükettik hayatın diyorsun
ne varsa yaşadık seninle
gözüm arkada kalmayacak diyorsun
ah zalim

ölürsem üzülme diyorsun
bu emanete hıyanet sevgilim
bana söz vermiştin hani aşkımı sonsuza kadar taşıyacaktın
ama bak yan çiziyorsun
bunu bana reva görüyorsun

bu ne hayın bir sitem hayata ki
hüznü benim payıma düşüyor

her nimetinden faydalandık
sevdik dolu dolu diyen sen
ya ben

ya ben sevgilim ya ben nasıl
dayanırım ki

ya senden önce ben ölürsem
için sızlamaz mı
öleyim bari

o kara kapkara gözlerinden inciler dökülürken
karışıyor denizin ak köpüklerine
ve sımsıkı
sımsıkı sarılıyoruz

işte öyle bir anı ama
şimdi üçüncü çocuğumuza isim arıyoruz

umut hiç tükenmemeli
bütün o korkunç hastalıklar umutsuzluktan
değil mi ki

Yüksel Nimet Apel

23/Ekim/2013/Çarşamba/Bodrum