Beyaz beşiklere sürgün Şiiri - İlyas Kaplan

insan toprağa yaklaştıkça daha çok benziyor toprağa
ağacın sararmış yaprakları gibi
hiçbir teselli gönlümün sesini susturmaya yetmiyor
çaresiz kalıyor bir anlık avuntular
hazan mevsimlerinde

beyaz zambak en ücra köşelerde açıyor bazen
yaprağına çiğ düşüyor çok uzaklardan
yağmur oluyor
su oluyor
hüzün oluyor

derin bir sessizliğin içinde
daha da eskiyor hatıralar
tıpkı bir gümüş hançer gibi bağra saplanıyor
geçmişten uğultular doluyor kulaklara
geriye dönüşü olmayan sokakların
terk edilmiş şehirlerin
yarım kalmış hazin hikayelerinden

yeni cemrelere maruz kalıyor
beyaz beşiklere sürgün umutlarım

ansızın bir his çöküyor yüreğimin üstüne
ardından en sıcak en korunaksız duygular
birde boğucu sessizlikleri katarak
çoğu zaman hüzün veriyor tan vaktinin son kızıllığı
ne kadar uzun da olsa
gün geceye yakın
geceler sabaha

mecalim yok inmeye çıktığım yokuşlardan
yağmur damlaları gibi düşüyorum
kırışan yüz hatlarıma

redfer