Ben Cihanbatur beş yaşında bir İngiliz Atı, güzel bir kısrağım . Dedelerimin dedelerimin 36. Kuşaktan dedesi paşa baturdan beri rengimiz hep beyazdır bizim. Yalnız biz bu masallarda ki prenslerden hani şu Beyaz Atlı Prens diye adı geçen Prenslerden şikayetçiyiz...
Bu prensler hep mi beyaz atlara binerler? Nedir bu bizim Beyaz Atlı Prenslerden çektiğimiz? Daha da çekeceklerimiz var mı, onu da bilemiyorum... Herkes, hele de genç kızlarımız, evlenme çağlarına gelince, mutlaka Beyaz Atlı bir prens bekliyorlar, onlarda beyaz bir at yerine, beyaz bir Mersedes ya da BMW ile geliyorlar kapıya dayanıyorlar...
Yahu arkadaş, kahverengi renkte atlarda var, siyah renkte atlarda var, biraz da onlara binse bu beyaz at meraklısı prensler... Vallahi prensleri sırtımızda taşımaktan yara bere oldu sırtımız. Bir de ağırlar, bir de kilolular ki sormayın gitsin... Şimdi gidip bir de prensesleri alıp bindirdiler mi, ağırlık iki katına çıkıyor haliyle, zor oluyor bize de...
Hayır bir de niye hep prensler biniyor. Prenslerin kız kardeşleri var prensesler, onların akrabaları var, amca çocukları, dayı hala çocukları, onlar niye hiç binmiyor bu beyaz atlara, onu da anlamış değilim billahi...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta