Beyaz Şiiri - Tolga Canarslan

Artık sahibi olamadığım geceleri tanıyorum,
Eflatun masa ayaklarım, geride bıraktığım renk paletim de, hiçler topluluğu.
Ateş böceklerini sayardım, bitirdiğimde pembe gökyüzüm ile tekrar tekrar tanıştırırdı beni.
Temmuz gecelerimi, biriktirdiğim sayfalardan hatırlardım.
Akşamdan kalma kadehler, ellerinin sahip olamadığı beyazı, tanıyorum!
Tek bir kadeh, dün geceden kalan, buz ile karışamamış.
Fütursuzca dağlanmış.
Kimsesizliğe ait parmak izleri var.
Biliyorum küçük kimlik hırsızlıklarını, gecelerini tanıyorum artık.
Mavi değil gökyüzüm, beyaza aşkı yakıştıramadığımdan tüm kederim.
Kadehlerim kadar kirli işte aşkım.
Her gece masa ayaklarımı, paletindeki 12 renge boyarım.
Her yudumda beyazı çağırırsın belki diye, tek atarım.
Yansımam damlar gölgelerden, yağmurlarını çağırır.
Ateş böceklerim terk eder, pembe gökyüzüm siyaha döner.
Her damla netleştirir dünyamı, beyaz bir kadeh, ardından siyah bir beden bırakır.