Beşyüzotuzaltı Şiiri - Şamil Nart

Birden yapayalnız kaldı o yaşlanmış yüreği ile baş başa
Sayfaları yırtılmış eski ciltli kara kaplı bir defterdi adeta
Hep hüzün hep ayrılık vardı sayfalarında
Sordu kendi kendine ulan hiç mi güzel yaşamadım
Beni hiç mi seven olmadı ömür denen bu uzun yolculukta
Yazık çok yazık diyerek hayıflandı
Vakit çok geç bu saatten sonra dedi
Hiç ümitkar değildi güzel duygulara karşı
Mutluluktan yana atılacak tek adımı bile kalmamıştı
İsyan etse baş kaldırsa asiliği kime idi
Yaş desen demini almıştı
Hep mutluluk resimleri çekerdi ama
Bir kez olsun kendisine o karelerde yer bulamamıştı
Sonra bir gün hiç yaşamadığı duygular çıktı karşısına
Aşkı sevmeyi hissetti derinliklerinde içi titredi
Hani artık çok geçti hani bir daha yaşamayacaktı
Nereden çıktı bu adamı cezbeden duygular
Bir düşündü kendince ümitsizde olmamak lazım
Kendiside inanmak istiyordu aslında
Hadi buysa bir ömür boyu aradığım
Giderayak mutluluktan yana volemi vuracağım
Ömrümde bir defada olsa bu mutluluğu tadacağım
Çok geçmedi üzerinden yine yalnız kalmıştı
Mutluluk hayalleri yine yarım kalmıştı
Bu hezimet onun sonunu hazırlamıştı
Onu başka dünyalara götürmüştü
Akıllı olup onca deliyi çekeceğime dedi
Çağrılan ambulanstan geriye doğru parmakları ile
Önce beşi gösterdi sonra üçü sonra da altıyı
Yeni dünyasında yaptığı en akıllıca hareketti bu
Ne zaman aklına gelse yüzünü tatlı bir tebessüm kaplar
Bir daha keşke diye iç çeker bazen de ağlardı
Herkes beş yüz otuz altıyı sorardı
Merak edenlere terlemiş avucunun içinden çıkardığı
Buruşmuş bir resmi gösterirdi resme bak derdi
Resmin sağ alt köşesinde karakalem bir yazıyla
Beş yüz otuz altı yazardı
Hem ağlayarak hem gülerek resme bak derdi
Her sabah erken kalkar odasının camına yazardı
Sonra buğulu camda kaybolana kadar beklerdi
Hiç aklından çıkaramamıştı o günden beri
Her gün penceredeki yazı kaybolana kadar
Tekrar tekrar yaşardı o unutamadığı anları
Güzel başlayıp sonu hazin biten aşk hikayesini
Neden diye soramadı asla öylesine içine attı
Cevap bulamadığı sorulara her gün pencere kenarında cevaplar aradı
Yazı her silindiğinde umutları da kayboluyor
Sonraki gün tekrar tekrar başlıyordu
Artık çok yorulmuştu dostlarının yardımıyla pencereye geliyor
Yazısını ancak yazabiliyordu
Bir gün yine geldi pencere kenarına bin bir zorlukla
Önce beş yazdı ardından da üç sonrası düştü yere
kalkar gibi oldu. Altı dedi altı yazın yanına
Bir el uzandı pencereye önce altı yazdı eğildi adamın elini tuttu
Yaşlı adam gözlerini son bir gayretle açtı dikkatlice baktı kadına
Demek geldin beş yüz otuz altı geleceğini biliyordum
Bir an olsun umudumu kaybetmedim
Seni her gün cama yazdım orada bekledim dedi
Ve iki yana düştü elleri
Gözlerini kapadığında yüzünde tatlı bir tebessüm belirdi
Yaşlı adamın ölüm anı en mutlu anıydı
Hayatındaki tek mutlu anıydı