Beşi Biryerdelik Karasevdalı

Aklım bazan gönlümün ettiğine ermez
Çekiliyor ve gidiyorum ben kendi kendimden
Olacaksa hepten olsun hattını kateden kendi
Kendime söylenmelerimle
Her halukarda insanı seveceksin diyorum kuzum
Yanında arpa buğday dar ve zor günlerin
Zavardan üğütülmüş lokması
İnsanı seveceksin
Sözüyle sazıyla ufacık tefecik
İp üstünden doymak nedir bilmeyen sevinçlerin eşiğinde
İlel nöbet
Salıncaklar kuran sınırsız yüreklilik ülkesine
Saklı saklambaçlarda apaçık
Sırtlandığın azgın akan yaşam ırmaklarını seveceksin
Yanında uçan kuşu, meleşen kuzuyu kuzum...
Uçamayan öksüzü
İnsanı..
Kimdir, nereli, neci..
Yediği içtiği kuşandığı giydiği hiç...
Tomurcuklanan duygularına haramice
Müdahil olmadan
Yanında ha sen
Ha ben...biribirimize engelsiz ve çengelsiz
Yanında kara gök, pırpır yıldız, gümüş ay,
Yanında boydan boya suya batmış beşi biryerdelik
Sağlama dünya toprağı..
İnsanı kuzum insanı
Eşmeleri, çeşmeleri, kuzulağı
Ve dağlara taşlara hayat veren
Çekirdeğini sağlam yerinden çatlamış kozayı
Kuzum... aklım ermez işte ettiğin işe
Hiç kimseye değilse bile
Sözüm geçsin diye diye
Kendi kendime
Söylenir dururum iyi ki sana çeken huyumu
İyi ki senin de gönlüne yatmışım da
Ölümün kılıç başı nöbeti yanında
Bir solukluk bari olsun niyesine değecek hayata
İyi ki köşkünü mesken kuran bana adanmışlığınla
Canevinde insan yerine konup
Seni canı başımla bir tuttuğum...
Hayatıma bedel kalbim
Kuzum...
İyi ki de dolusuna delisine
Karasevdalın olmuşum...

Seyfi Karaca.........Ağustos / 10