Beşer'in Hikayesi Şiiri - Hüseyin Hamza ...

I

İlk işaretle çıkar yalnızlıktan, burnunda gökyüzü habercisi
Etinde bir soluk halka taşıdığı
Göğsünde istiflenmiş fedakârlık
Dağ telef olur da sadece dizleri çöker onun
Kelimelerin ağırlığından

Heybesinde gökyüzü müjdesiyle girer
Çelik bilenmiş şehirlere
Uzunca bir göğü serer gölgelere
Karanlık ilkin anneyle yarılır cennete
Ardından bir çocuk imanıyla

II

Ve ormanlar vardır şehri kuşatan
Diriliş vakti gövdelere düşmüştür
Doruksuz atlar üstünde insanların
Saf bilinçle aşarlar toprağı
Üstü kamışlanmış
Bir beyaz kelebek istikametinde
Ta ki surlara varana dek

Dururlar kurşunlanmış duvarlara karşı kutsal inatlarıyla
Kıyam etmek son defa gelmiştir
Biri bir adım atar öne tebessümle toprağa
Kanlanmış Mushaf göğsünde
Küfre öfkesiyle çıkar biri bir adım öne
Fecri toprağa çizmiştir
Biri yarılmış kılıç çıkarırken etinden zaman yırtılır
Sözcüklerin ilmiyle öne atılır
Toprak hüzünle titrer son adımda
Dostun merhametiyle adımlar birleşir çokça övülmüş bedende
En önde övülen işaret eder göğü

III

Ardı duvarın siyah düzlük insandan
Elleri gökte kız rüyası toprağa gömülürken
Kanat çırpışları örselenmiş
Dudaklarda dağılmış sırasız kelimeler
Mızraklanmış beyinleri vardır
Yetimsiz şölenleri
İrin irin kalabalıkların

Harfleri boğuk heykel dibinde
Şimdi çığlıklar ağzı soğuk
Seste kibirlenmiş kamburlar
Şimdi kendinde sihirlenmiştir
Perde üstüne perde kesif ziftten
Ellerde çevrilmeyen kalplerin