Berkit Şiiri - Erçağ Akarca

Gölgeleri eskiten bir ağaçtan yükselen tını,
Tarihi hırpalayan bir freskin gövdesinden taşan hüzün,
Yağmurun bir caddenin nefesinde gezinen telaşlı ayakları,
Ayakları yere sağlam basmayan bir balkonun yükseklik korkusu,
Mevsimlerce zorlanan zıtlıkların bir idare lambasının altında yankılanan tiz çığlığı,
Özünden koparılan bir gramafonun kendi benliğiyle yaşadığı çelişki,
Sessizlikten düşen yorgun bir sesin bir gazoz kapağı içinde esrimesi,
Mitlerden sarkan bir siluetin kaldırımlarda söylediği sonsuzluk şarkısı,
Güneşli bir tebessümün yemyeşil kırlarda kendi kimsesizliğiyle diyaloğu,
Ruhları besleyen bir uykudan yükselen rüya,
Karıştı bir insanın kendini kaybettiği bir gölgenin uçurumuna,
Sessizlik benzerdi odalardan odasızlığa taşınan bir armağana,
Berkit yalnızlığını sessizliğin, gölgelerden gövdelere ulaşmasın,
Berkit yalnızlığını odaların , eşyalardan balkonlara taşmasın....