Berfino Şiiri - Hakkı Erduranlı

“İsmini bilmiyorum,
Sormadım..
Ben Berfino dedim ona..
Ölümün soğuk yüzüne düşmüş kar tanesi gibiydi..
Susmuştu,
Konuşmuyordu,
Laldı..”
Orada toprak, ana değildir hiçbir zaman. Irgatlar gelir trenler dolusu. Irgatlar gelir bir lokma ekmek ardınca, karın tokluğuna. Gediz ovası naylon barakalarda bekler yollarını, pamuk bekler, tütün, üzüm..
Birer köle suskunluğundadırlar..
Aydınlık Türkiye’nin! ! kara bahtlı insanlarıdırlar..
Aç,
Susuz,
Ümmi..
***
Şeker,kahve,ekmek,para ödünç olurda.. Siz hiç ödünç insan gördünüz mü? Genç kızlar sevgililerinden,öğrenciler okullarından,hastalar hastanelerden ödünç alınıp ta düşülür yollara.. Çeyizdir kiminin umudu,okul masrafları kiminin,kiminin tedavi parası..Ve her şeyin üzerinde bir lokma ekmek..
Hasat zamanı insandan çiçekler açar ovasında Gediz’in; Doğunun Berfino gülleri. Damla damla terle sulanır toprakları Uşak’tan, İzmir’e kadar. Bir ucu uzanır Buldan’a gider.. Ip ıslaktır..
Devlet,kanun,nizam,adalet.. Bu kavramlar çavuş başının mantığıdır; Feodal, zorba, nadan mantığı..Ve tarla sahiplerinin insafıdır..
Yatakları kamıştandır, odaları derme çatma naylon baraka, ışıkları olmaz asla, geceleri hep karanlıktır. Bahtları gibi..
Suları yoktur.
Suları yok.
Suları.
Berfino’lar birer saka’dırlar. Ufacık ellerinde pet şişelerle su taşırlar. Ufacık ayakları ile adımlayıp yol boylarını uzak çeşme başlarına. Susuzluğu dinsin diye babanın, annenin susuzluğu dinsin diye..
***
5-6 yaşlarında,
Saçlarını güneş yakmış,
Uzanıp ta yatar asfalt boyunda.
Berfino..
Üzerinde allı, morlu bir entari...nede güzel yakışırmış..
Çıplak ayaklarında toprak,
Ufacık ellerinde su ağartısı..
Ağzından ve burnundan dünyası akıp dışarı çıkmış... Kıp kırmızı.. Kan..
Bal rengi gözleri açık..
Bir araba vurup kaçmış..Yerde kalmış Berfino...
Kucağında su şişesi sım sıkı. Babam susamıştır diye..
***
Ağıt bile yakamıyor ölümlerin acemisi genç anne..Gözlerinden kehribarlar akıyor..”Dayémin.. Dayémin.. Dayémin (*) ” dediği tek kelime..Duyarmı ki?
***
Dokunmuyor kimse,kıyamıyorlar Berfino’ya.. Öyle güzel yatmış ki..
***
Buraya,bu köyün mezarlığına gömelim diyorlar..Kılıçtan keskin bir red oluyor yanıtı köylülerin..Ve biz, bir bebek ölüsünden korkan insanlar görüyoruz..
***
Ayrılıyoruz oradan..
- Berfino, canım.. Ellerinin et parçasını unutmuşsun pamuğun kozasında..
İsmini bilmiyorum,sormadım..Ben Berfino dedim ona..Ölümün soğuk yüzüne düşmüş kar tanesi gibiydi..
Asi ve mavi 36
*Dayémin: Annem
Not: Gerçek bir hikayedir.