Berfin’e Ağıt Şiiri - Atila Yalçınkaya

O güzel gülüşü sönünce birden,
Feryadu figanlar koptu yüreklerden,
Bir cennet kuşu idi, uçtu heyhat avuçlarımızdan.
Giderken; Bin bir parça kopardı, yaralı binlerce yürekten.

Rabim verdi Rabbim aldı, Berfin Allah’ın bir vergisiydi.
Son isteği Çarşambayı sel aldı türküsüydü,
Bir Çarşamba günü ölmek, ancak bir melek görgüsüydü.

Kadim şehrin Burcunun gölgesinde öylece uzanır,
Her mehtaplı gecede, mutlaka annesinin düşlerine varır.
Diyarbakır da her bakış onun olduğu yeri görür.
Yıllar geçse de, yokluğu her zaman, binlerce yüreği vurur.

Yüksek binanın başında anan, her dem yollarına bakar
Abilerin, ablan amcalar teyzeler halalar,kimlerde kimler.
İsmi sayılamayan binlerle ve seni seven tüm akrabalar,
Tüm sevenler her dem ihlasla senin yokluğuna ağlar.
Atıla Yalçınkaya 05.02.2010