Berbat Bir Yok Oluş Bu Yaşadığımız

Berbat bir yok oluş bu yaşadığımız
Ne kadar çoğalsak ta
Bu gitgide azalış
Kanserli hücreler gibi sarıyor her yanımızı
Sıradan bir dünyanın
Önemsiz insanlarıyız artık biz
Ağız dolusu gülmeleri tarih kitaplarında bıraktık
Sıradan yaşıyoruz artık her şeyi
Hüzünler, sevinçler
Ve pişmanlıklarımız
Bu sıradan dünyanın
Sıradan insanlarıyız artık biz
Cenaze evlerinde konuşulan
Zoraki konuşmalar gibiyiz
O asık yüzlü törenler
Eğitim zayiatı ölümler

Sıradan yaşıyoruz artık her şeyi
Göğsümüzde açılan kurşun yarası
Kaldırımda donup kalmış bir adamın cesedi
Makineye kaptırılan kol
Ve alevler içindeki ev

Basitleştik
Ve anladık ki
Bu dünyanın yükünü
Ona aldırmadan taşıyabiliriz ancak sırtımızda

Akşam sofralarında demlenilen bir kadeh rakı gibi artık
Seni seviyorum demek bile
Yılları damıtıp göğsünde
Yarandan çekip çıkarttığın bütün dizeler
Soluk almak yemek, içmek kadar sıradan

Çekiliyor kanı damarlarımdan
O mükemmel yaşamın
Ölüyor günden güne
O her duyguyu iki kere yaşayan çocuk
Tek başına
Koşacak olsa da bir imkansızın peşinden
Yeni de çıkmış olsa da bu yola
Hepinizden daha iyi biliyor ki
Böyle bitmeyecek bu hikayenin sonu...