Benzi Kül Bahtı Kara Şiiri - Seyfi Karaca

Belli degil..
Tırnak içerisinde devre dingil
Açıldığın ve solduğun sen de yavrucuk,aşkın kırmızısından
Gonca dan adlandın, tomurcuktan ünlendin
Gül oldun ve seni bilmezler
Al oldun, koyu bir vahim dağın kıvılcım gölgesine
Veya sarsılmış bir yolun yeniden yapılmaya muhtacı
Deprem gibi şeylerin arasında doğdun, yanmış dağlardan kar istedin
Ve bir bir geçtiğin eşikleri asılmış sürgülü kapılar diyerek
Bir de bakmıştın ki, köprüye gelmişsin
Bezirgan mı neyse işte;
Oranın mızraklı ayaklarına düşüp…Nedense işte, bu hayatın çoğunda böyledir
Ne vakit ki, gözün gönlün açılınca aşkın iline
Diken mi dersin..tellli diken mi..?
Açıgına yakalanıp da yalnız başına tüllenen ham hayalleriyin
Kırcı yagarsa, dolu vurursa bir de…
Va zulum vay…!
Ihtiyacın olmasa bile hüzne, çabuk kuşatılırsın gözündeki yaşlardan
Ve ondan sonrasına bütün bildiklerini unutur yazan takvim
Patlayan volkan,
Çatlayan çekirdek,
Kalem defter bozulur ve düşer denge haraba
En dip bucağından uyanmış bir merakı sele sefile vermek için,
Haberler yayılır elden ele postacı rüzgarlara
Yayılır ki, soğulduğun sessizliğn ismi, dalları omzundan kırılan viran yerine
Seni kütüğünden silen bucaklara seyri hüzzam fon müziğidir desin
Ve sessizce kendi içine gömülerek seni sana yazan bütün düşleri
Yumsun hayata tümden üstüste kapaklanan
Devamsız günlerin kendini unutan kitap sayfalarıyla
Niceleri belliye savurup saçarak sonu…
Seni satırlara sıralayan bezi kül
Bahtı kara
Gül kurusunun…

Seyfi Karaca...........Ağustos / 06