Bensiz Şiiri - Özgür Yılmaz

Benle olmaya alıştın birde bensizliği dene bakalım
nefes almadan yaşa birazda
kanatsız kuşlar düşün uçabilen
pembe gözlüklerinle bak dünyaya
bensizlik bizsizlik demek anla
içinde bizsiz cümleler kur
ben dediğinde için titresin yalnızlığınla
gülü dikenenden ayır
goncaları terk et kuşların istilasına
benle olmaya alıştın birazda bensizliği dene
çağlayanlara tırmanmaya çalış yüzerek
çığlıklar at yine bağırmadığını söyleyerek
ve artık OLMAK istediğini OLMAN gerek
bütün engelleri kaldırdım giderek
ben hani o elini elinden
gözünü gözünden kaçırdığın erkek
hayallerim valizimde hayatından çıkıyorum
ben hayallerini görmediğin gülüşünü özlettiğin erkek
zaten sensiz olmayı biliyorum
benle olmaya alıştın birazda bensizliği dene
ama sen hiç bensizliği düşünmedin ki
hep kafeste kuşlar düşündün
kanat çırpışları kabullenmedin ki
avucun hep kapalı kalacaktı açmayacaktın
bir su damlası olduğumu görmedin ki
kayıp gidebileceğimi parmaklarının arasından
ve sonunda ben bir nehir oldum denize akan
sense aynı kaldın avucun kapalı denize uzaktan bakan