Benliğe Dönüş Şiiri - Özlem Arslan

Sabaha çıkmayı umut etmeyen yüreğim ve ben baş başayız yine,
Her zamanki dik duruşu
Ama bir o kadar yorgun,
Öylesine bezgin haliyle,
Gecenin karanlık yanına yaslamışım
Beni bana bırakmayan zihnimi
Ve kör karanlık kuyulara atmışım
Yaşantıma umut diye ektiğim her bir fideyi,
Ağlamayı kabul etmeyen gözlerime inat
Kanaya kanaya ağlayan yüreğimi,
Ve yılgın benliğimi alır giderim buralardan,
Kaygılanma sevgili
Bir adım ötende yokmuşum gibi davranır
Rahatsız etmem seni
Giderim, giderim sevgili.