Benimsen Vazgeçme, Kimseninsen Benden Geç!

Gönlü tamire kalmamış takat ey yar!
Kirilan parçalar ruha akar.
Serzenisim bitap düşmüş, gözlerim canıma ağlar.
Düşer birbiri ardına damlalar can evime, odalar soguk.
Duvarlar üstüme gelmiyor sen diye.
Bir körpe umudum var icimde, dokunmaz misin gölgeme yine de? Neden ey yar?
Neye?
Ve niye?
Yeni bir nefes midir korkun?
Son nefes esikte.
Kokusu sinmis korkunun üstüne.
Yüzüm ise bulanmis, sürmez misin yüzüne?
Bir care arayan bicare misali, ver su bire abi hayati.
Kesip atma hecelerimi.
Durdurma son ezgimi.
Eslik edip kabul et bu beni.
Burkma. Incitme ve heba etme.
Etme yar, bir sözle olmaz telafi.
Belki bir günle de.
Deyme yar, bir anda olmaz bu sevgi.
Azmini getir limanima, demirlerini at her defa.
Baglayana dek, uzaklara acilma.
Ruyam ol, hulyam ol, canim ol, ama dusmanim olma!
Benim olacaksan fazlasini arama.
Ve beni baskasindan da sorma.
Ugras, yorulma.
Kiz ama kirma.
Öfkeme de darilma.
Yalin bir yalanim dahi olmamisken sana, sen yalanlara aldanma. Bir meczubum belki.
Belki bir dahi.
Isigimdan kacirma ama gözlerini.
Duy, dinle ve yasa.
Ve sakin kendini kendine birakma.
Zor gelmesin bir kac cumle sana.
Dugumlenmesin bogazina.
Sükutum sukuta sürüklemesin seni.
Melcem ol, lem am ol, burclarimda tutarim seni.
Efsele dusurme kendini.
Benimsen benim ol, kendininsen herkesin.
Benimsen vazgecme, kimseninsen benden gec.
Ben burdayim.
Bir kelamimi duymak icin gecer belki zaman gunlerce.
Yoksa eger niyetin, beni bu gunden bekleme.
Var ise eger, daha fazla da gecikme...

(29 Temmuz 2010 Perşembe)