Benimle Ölürmüsün Şiiri - Ahmet Hakan Gözcü

Gözlerimi değil, içimi kapattım sana.
Bir suskunluk bıraktın dudaklarıma,
Öyle ağır, öyle sessiz ki…
Sanki ömür boyu bir cenazeyi taşıyorum omzumda.
Ve o tabutta ben varım.
Nefes alan bir ölü gibi.

Düşünsene…
Ben seni severken,
Sen bir başkasının duasında uyuyordun.
Ben "Allah'ım yeter ki o gülsün" derken,
Sen başkasının gülüşüne sığınıyordun.

Ben seni affettim.
Ama kendimi affedemedim.
Çünkü ben,
Seni sevmeye kendimi mecbur ettim.
Hani bazı yollar insanı eve götürmez ya,
İşte ben o yolda kaldım.
Ne geri dönebildim,
Ne seninle gelebildim.

Bir elimi tutmadın ya sen,
Diğer elimi de ben bıraktım.
Kendimden düştüm önce,
Sonra senden vazgeçtim gibi yaptım.
Yapamadım.

Ben hâlâ seninle konuşuyorum,
İçimden, kimse duymadan…
Sana yazdığım şiirleri
Başkasına okuyorlar,
Ama senin adını silemiyor kalemim,
Senin izi geçmiyor kelimemden.

Düşün…
Bir adam var bu dünyada,
Senin adınla yandığında
Dua edilecek kadar güzel sevmiş,
Ama senin umrunda bile olmamış.
Bu nasıl bir günah bilmiyorum,
Ama cehennem buysa,
Ben alıştım, benimsedim.

Ben seni sevdim be…
Ölümüne değil,
Ölümle sevdim.