Bulutları acımasız bu kentte,
kendime zamanla bir yer edindim.
Kaçmıyorum artık un gibi yağmurlardan,
paydoslarda inadına yolu uzatıyorum.
Eskiden bir çay yorgunluğumu alırdı,
şimdi aydınlık dükkanlarda kahve de içiyorum.
Pencerelerden konuşmayan gülmeyen,
ölü başları sarkıyor,
elleme sarksın diyorum.
Yaşamın bana öğrettiklerini,
onlar başka algılamışlar,
bırak algılasınlar diyorum.
Değilmi ki aynı güneşsizlikte yaşıyoruz,
değilmi ki çevreyi sıcaksızlık kuşatmış
ve değil mi ki sevgiler acımasız,
bulutlarda hapsedilmiş,
o zaman alır başımı giderim arkadaş,
vururum kendimi geniş parklara.
Bir zamanlar ağladığım yerlerde,
gülerim.
Kayıt Tarihi : 14.9.2006 03:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)