Bak bu sana son satırlarım. Ben seninle o ilk bakışmamızdan sonra şiir yazmaya başladım. Yüreğimdekileri, satırlara döktüm birer birer.. Bugüne kadarda hep yazmaya devam ettim. Değmez bir hiç uğruna. Gecelerce, ıssız köşelerde ağladım. Göz bebeklerimden akan yaşlar bilir, bendeki aşkın ne denli büyük olduğunu. Benimde, herkes gibi bir unutamadığım 'sen'im oldu. Şimdi onu gözyaşlarımla boğdum. Ve benim sen'im artık öldü. Aradan yıllar geçti ve ben o sen'i kalbime gömdüm. Nasıl bilirdin diye soruyorlar: Bilemedim. Hep yalan, yanlış tanıttı kendini. Göremedim, gerçek yüzünü.. Biliyorum ki bundan böyle bu yürek belkide bir daha aşka kalbini açamayacak.. Belkide kimseye bir daha güvenemeyecek.. Söyle, mutlu musun şimdi? Bir aşkın katili olarak yaşamayı becerebilecek misin? Ya da vicdanın el verecek mi? Nerde... Yaptıklarının yanında kar olarak kalmaması için her gece dua ediyorum. Olurda bir gün başına gerçekten birşey gelir, şimdiden bil istiyorum; bana yaşattıklarından ötürü bedduamı senden eksik etmiyorum...
07.05.2013
Özgür ÜzümKayıt Tarihi : 8.5.2013 13:48:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!