-Benim ormanım- Şiiri - Yasar Akgun

Ben bir zamanlar çocuktum, yalnız ve mutsuz,
Evden kaçmıştım ve hiç kimsenin bilmediği bir yere,

Bende bilmiyordum nereye kaçtığımı,
Çok küçüktüm, sadece acıları biliyordum,

Kimse beni sevmiyordu, annem ve babam da benden memnun değildiler,
Ben kaçıyordum, kaçarken benim ormanıma geldim,

Benim ormanım,

Annem ve babamla devamlı geldiğimiz bir ormandı,
Kimi zaman babamın omuzlarında geliyordum benim ormanıma,

O gün var ya o gün, bilemiyorum tam hangi gün ve yıl olduğunu,
9 veya 10 yaşlarında idim,

Yorgundum ve oturup baktım etrafıma,
Bu güzel ormanı artık tanımıyordum, burada çok ve çok yalnızdım

Burada beni hiç kimse duymuyordu,
O kadar üzgündümki 10 kişilik ağlıyordum

Saatlerce beni aradılar,
Bütün ağaçların, göllerin, calıların etrafında aradılar,

Ben onları duyarken bulunmak istemiyordum,
Gidin diyordum içimden, beni yalnız bırakın,
Öyle bir çocuk arayınki her daim gülen bir çocuk olsun,

Şimdi yıllar sonra, burası halen benim ormanım,
Kimsenin bilmediği benim ormanım,

Ormanıma çekilirim acılarımla ben,
Gerektiğinde ağlarım,
Öyle ağlarımki gözyaşlarım dere olur,

Benim ormanımda,

Yaşar Akgün 02.03
01.02.2007