Benim Ölümüm Şiiri - Mucip Kına

Sessizce öleceğim biliyorum
Kimseler bilmeden bir hasta yatağında
Gözlerim kapalıyken ve huzurlu bir uykuda
Ansızın duracak nefesim

Başucumda üç kadın duracak
Üçü de sessiz ve sakin
Biri muhtemelen mutlu olacak
Yüreği kıpır kıpır kavuşmanın heyecanı
"Dindi mi ağrıların? " diyecek sitre arkasından.
Diğer ikisinin gözlerinde yaş olacak
"Baba" diyecekler hıçkırarak" gitme sen de..."

Vazife yapılacak sessizce
Sıcak su ile yıkanacağım son kez
Gözlerim bantlanacak
Önce çenelerimi, sonra parmaklarımı bağlayacaklar
Sonra soğuk bir dolapta sıramı bekleyeceğim.

Bir sala okunacak dilkeş haveran makamında
Ruhuma dokunacak, bu benim sala'm diyeceğim
Kılmadığım namazlarım gelecek aklıma
Gönlüne dokunamadığım yetimler gelecek

Büyük bir kalabalık olmayacak cenazemde
Kardeşlerim, dostlarım, birkaç gariban belki
Orada tesadüfen namaz kılanlardan bir kısmı
Yürekten bağıracak biliyorum -çünkü biz böyleyiz-
"Helal olsun, şahidiz! "
Omuzlarda gezeceğim bir müddet...

Serin rüzgarların estiği bir dağ geçidinde
Kır çiçeklerine değecek ayaklarım
Yaban mersinleriyle çevrili kabrimin üzerinden
Soğuk pınarların aktığını duyacağım
Bir ceylan dokunacak toprağıma
Kızıl bir börülce düşecek yol kenarına
Fatiha sesleri duyacağım
Kadim yalnızlığı ile
Güneş de şahit olacak herşeye
Ay da...