Benim Kardeşim oldu Şiiri - Gülay Özdemir

Çocuk yaşta baba oldun mu?
Can kardeşim küçük yaşta babalık görevini üstlendi.
Minicik yüreği ile ailesine kol kanat açtı.
Köyden başka yer bilmiyordu,
Bedeni çocuktu, çaresizdi,
Hiç çocukluğunu yaşayamadı.
Zorla attığı her adımı,
İlmek ilmek hayata dokudu
Desenleri hüznü ile süsledi.
O, yaşta bir çocuk için yükü çok ağırdı.
Bavuluna hüzünleri doldurdukça doldurdu.
İçindekileri kimse bilmeden zor sığdırdı küçük yüreğine,
Sen, hiç çocuk yaşta baban ölünce baba oldun mu?
Matemine yas tutacak zamanı bile olmadı.
Yüklendiği yükün ağırlığında ezildi,
İçinde açılan yaraları hep derinlerde kaldı.
Zorunda daha da zor olacağını biliyordu.
Parmakları hayata attığı her ilmekle nasırlanmıştı,
Küçüçük yüreğin buna nasıl dayandı.
Annesinin yanında küçük kız kardeşi vardı.
İkisi de ulvi bir görev almışlardı,
Hayatın zorluğu karşısında.
Çocukluklarını yok sayarak kendilerini adamışlardı.
Halen bakışlarını hatırlıyorum, Hayatın ne kadar zalim olduğunu gördüm.
Zalimler arsız olunca garipler ezilmesin diye,
Gözlerindeki hüzünleri öpesim gelir çocuk.
Sen hiç çocuk yaşta baban ölunce baba oldun mu?
Bu dünyada İblis'in oyuncağı olmuş,
İnsanların içinden seni alsam çocuk!
Aynı istasyonda değiliz ama
aynı karındaşız,
Aynı anadan can cananız et ve tırnak gibi,
Kalplerimiz ayrı ayrı atsa da,
Senin bendeki yerini bir görsen,,
Egilip baktığında kalbimin içinde gözlerinde beni bulurdun.
Omuzlarında kamburlaşan yükün ağırlığında ezilip kalan çocuk,
Can canan kardeşim.

11.07.2024
~Gülay Özdemir ~